Εικαστικές δημιουργίες εν όψει της Παγκόσμιας Ημέρας των Ζώων σήμερα.
Τα μηνύματά μας….
Όλα τα όντα δικαιούνται ένα σπίτι.
Τα ζωάκια δεν είναι παιχνίδι.
Το ημερολόγιο ενός σκύλου?.
«Γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού δεν ?ε ήθελε κανείς;»
1 ε?δο?άδας: Σή?ερα εί?αι ηλικίας ?ιας ε?δο?άδας. Τι χαρά να εί?αι ?έρος αυτού του Κόσ?ου?
1 ?ήνα: Η ?α?ά ?ου ?ε φροντίζει πάρα πολύ καλά. Είναι ?ια εξαιρετική ?ητέρα.
2 ?ηνών: Σή?ερα ?ε χώρισαν από τη ?ητέρα ?ας. Ήταν πολύ ανήσυχη και ?ε τα ?άτια της ?ε χαιρετούσε. Ελπίζω η νέα «ανθρώπινη» οικογένειά ?ου να ?ε φροντίζει το ίδιο καλά ?ε τη ?α?ά ?ου.
4 ?ηνών: Έχω ?εγαλώσει πολύ γρήγορα, τα πάντα τρα?άνε την προσοχή ?ου. Υπάρχουν ?ερικά παιδιά στο σπίτι που ?ου είναι σαν «?ικρά αδερφάκια». Παίζου?ε πολύ, τρα?άνε την ουρά ?ου κι εγώ τους δίνω ?ικρές ψεύτικες δαγκωνιές για πλάκα.
5 ?ηνών: Σή?ερα ?ου φωνάξανε. Η κυρία ?ου ήταν πολύ αναστατω?ένη επειδή ούρησα ?έσα στο σπίτι. Ό?ως δεν ?ου είπαν ποτέ πού έπρεπε να το κάνω αυτό… Επίσης, κοι?ά?αι στο χωλ. Στεναχωρήθηκα πολύ γι? αυτό!
8 ?ηνών: Εί?αι ένα πολύ χαρού?ενο σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός σπιτιού, αισθάνο?αι τόσο ασφαλής, τόσο προστατευ?ένος? Νο?ίζω ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά ?ου ?ε αγαπάει.
12 ?ηνών: Σή?ερα έγινα ενός έτους. Εί?αι ένας ενήλικος σκύλος. Ό?ως τα αφεντικά ?ου λένε ότι ?εγάλωσα πολύ περισσότερο από ότι περί?εναν. Πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι για ?ένα!
15 ?ηνών: Όλα έχουν αλλάξει τώρα? Με κρατάνε συνέχεια κλειδω?ένο στη ?εράντα. Αισθάνο?αι πολύ ?όνος. Η «ανθρώπινη» οικογένειά ?ου δεν ?ε θέλει πια. Μερικές φορές ξεχνάνε ότι διψάω και πεινάω. Όταν ?ρέχει, δεν έχω ?ια στέγη πάνω από το κεφάλι ?ου…
16 ?ηνών: Σή?ερα ?ε έ?γαλαν από τη ?εράντα. Ή?ουνα σίγουρος ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά ?ου ?ε είχε συγχωρέσει. Ή?ουν τόσο χαρού?ενος που χοροπήδαγα από ενθουσιασ?ό. Η ουρά ?ου κουνιόταν σαν τρελή. Επιπλέον, πίστεψα ότι θα ?ε πήγαιναν ?όλτα! Κατευθυνθήκα?ε προς τον αυτοκινητόδρο?ο, και άξαφνα, στα?άτησαν το αυτοκίνητο, άνοιξαν την πόρτα και εγώ ?γήκα έξω, χαρού?ενος, γιατί σκεπτό?ουν ότι θα περνάγα?ε τη ?έρα ?ας στην εξοχή. Δεν καταλα?αίνω γιατί έκλεισαν την πόρτα κι έφυγαν. «Ακούστε, περι?ένετε!» ? γά?γισα. Με ξέχασαν? Έτρεξα πίσω από το αυτοκίνητο ?ε όλη τη δύνα?ή ?ου. Με εγκατέλειψαν…
17 ?ηνών: Έψαχνα ?άταια να ?ρω το δρό?ο για να γυρίσω σπίτι. Εί?αι ?όνος και αισθάνο?αι χα?ένος. Στις περιπλανήσεις ?ου, συναντάω ?ερικούς ανθρώπους ?ε καλή καρδιά που ?ε κοιτάνε ?ε θλίψη και ?ου δίνουν λίγο φαγητό.
18 ?ηνών: Πριν από ?ερικές η?έρες, πέρασα από ένα σχολείο και είδα πολλά παιδιά ?ικρά και ?εγαλύτερα. Πλησίασα περισσότερο και ?ια ο?άδα από τα ?ικρότερα παιδιά, γελώντας, ?ου πέταξαν πολλές πέτρες, απλά για να δούνε «ποιος ση?αδεύει καλύτερα». Μια από αυτές τις πέτρες ?ε χτύπησε στο ?άτι και, έκτοτε, δεν ?πορώ να δω καθόλου ?ε αυτό το ?άτι.
20 ?ηνών: Κινού?αι ?ε εξαιρετικά ?εγάλη δυσκολία. Σή?ερα, ενώ προσπαθούσα να περάσω το δρό?ο, ?ε χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Εύχομαι να με είχε σκοτώσει. Ό?ως, απλά ?ου προκάλεσε εξάρθρωση στα πίσω ?ου πόδια! Ο πόνος ήταν ανυπόφορος! Τα πόδια ?ου δεν ?ε υπακούνε και ?όλις ?ε τεράστια δυσκολία ?πόρεσα να συρθώ στο γκαζόν στην άκρη του δρό?ου. Επί δέκα ?έρες έχω ?είνει εκτεθει?ένος στον ήλιο που καίει, στη δυνατή ?ροχή, στο κρύο, χωρίς φαγητό. Δεν ?πορώ πλέον να κουνηθώ. Ο πόνος είναι ανυπόφορος. Βρίσκο?αι σε ένα πολύ υγρό ?έρος και φαίνεται ότι ακό?η και το τρίχω?ά ?ου ?αδάει. Κάποιοι περαστικοί ούτε καν ?ε προσέχουν, άλλοι λένε: «?ην πλησιάζεις». Εί?αι σχεδόν αναίσθητος, ό?ως, ?ια ελάχιστη δύνα?η από τα ?άθη του σώ?ατός ?ου ?ε αναγκάζει να ανοίξω τα ?άτια ?ου..
Η γλυκύτητα στη φωνή της ?ε έκανε να αντιδράσω. «Καη?ένο ?ου σκυλάκι, κοίτα πώς σε έχουν αφήσει», έλεγε… Μαζί ?ε την γυναίκα ήταν ένας άντρας ?ε λευκή ποδιά που ?ε ακού?πησε και είπε: «Λυπά?αι, κυρία ?ου, αλλά αυτός ο σκύλος δεν θα τα καταφέρει. Είναι καλύτερα να τον ?οηθήσου?ε να ?γει από αυτόν τον πόνο και τη δυστυχία». Η ευγενική κυρία, ?ε δάκρυα να τρέχουν ποτά?ι στα ?άγουλά της, συ?φώνησε.
Όσο καλύτερα ?πορούσα, κούνησα την ουρά ?ου και την ευχαρίστησα, ?ε τα ?άτια ?ου, για τη ?οήθειά της να αναπαυθώ ειρηνικά και ήρε?α. Ενώ αισθανό?ουν το ελαφρύ τσί?πη?α της ?ελόνας, πριν από αυτόν τον ?ακρύ ύπνο, η τελευταία ?ου σκέψη ήταν:
«Γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού δεν ?ε ήθελε κανείς;»
«Δεν ?πορείς να σώσεις κάθε ζώο στον κόσ?ο, ό?ως για αυτό το ένα που σώζεις, ΕΙΝΑΙ ο κόσ?ος».
Εκπαιδευτικός Εικαστικών: Αγγελική Σκουρλή
